Świat przeszłości i świat teraźniejszości (A. Hemon, Dwa razy życie)

„Dwa razy życie” to zbiór wspomnień z publicystycznym zacięciem oraz fragmentami na miarę dobrego tekstu reporterskiego. Autor siebie czyni głównym bohaterem, a własną biografię pretekstem do opowieści o charakterze uniwersalnym. Prywatny, miejscami nawet intymny charakter zapisków wpływa na ich sugestywność oraz na siłę pacyfistycznego przesłania. Wojna okazuje się końcem świata – tego w wymiarze politycznym, społecznym, ale i rodzinnym, jednostkowym. Tak naprawdę więc książkę Hemona można z powodzeniem czytać jako pożegnanie z rzeczywistością, której już nie ma. Jednocześnie jednak jego wspomnienia dobitnie pokazują, że przeżywanie dramatu może być również czymś zapośredniczonym. Autor przeżywa upadek swojego dobrze znanego świata poprzez nieobecność i konieczność zakorzeniania się w nowym, odległym miejscu. Psychicznie nie potrafi się uporać z tym, co jest traumatycznym doświadczeniem jego najlepszego przyjaciela. Próbując zdefiniować własne uczucia, pokazując emocje rodziców i przytaczając autoanalizę tego, z kim tak świetnie się rozumiał, odkrywa, jak ważna jest w życiu godność, jak istotne jest bezpieczeństwo i jak cenny jest, często lekceważony i ironicznie krytykowany, spokój. Wyróżnione w podtytule miejsca – Bośnia i Ameryka – są nie tylko przeciwstawnymi realiami, które autor usiłuje pogodzić, odtworzyć, przestać być „tam”, kiedy jest „tutaj”. Stają się również krajami-symbolami. Bośnia to czas dzieciństwa, dorastania, wspomnień rodzinnych, tego wszystkiego, co przez wojnę zostało bezpowrotnie utracone. Z kolei Ameryka (ale i Kanada) to kraj spełnionej nadziei, nostalgii, otwarcia się na przyszłość i odkrycia, że inne miejsce można również uznać za swoje i niekoniecznie musi się to wiązać ze zdradą tego, co wojna tak brutalnie wymazuje.

Aleksandar Hemon, Dwa razy życie. Bośnia i Ameryka, przeł. Tomasz Bieroń, Wyd. Dowody na Istnienie, Warszawa 2015.